Монголд ажиллахаар ирсэн айлдаа амиа алдсан Филиппин улсын иргэн Террил Атиензагийн хоёр охин, нөхрийн хамт өнөөдөр Монгол Улсад ирлээ. Түүний бага охин Монголд ирсэн сэтгэгдлээ ийнхүү хуваалцав.

“Үхэл гэж юу болохыг ч төсөөлж мэдэхээргүй, дэндүү балчир 10 настайдаа би ээжээсээ үүрд салсан. Ээжгүйгээр энэ ертөнцөд би ганцаараа үлдсэн. Тоос шороонд дарагдсан хоосон гудамжинд ганцаар зогсож байснаа, уйлаад, уйлаад л өнгөрөөсөн урт шөнүүдийг би санадаг.

Ээжтэйгээ байсан дурсамжаа нэхэн санаж, ганцхан удаа хамт байхыг хүсэж бурхнаас гуйж байсан мөчүүдээ би мартаагүй. 14 жилийн турш бид чимээгүй, хоосон орон зай руу хашхирч, гуйж, залбирсан. Гэвч хэн ч ирээгүй, хэн ч туслаагүй.

Жагсаалаар ээжийнхээ нэрийг салхинд хашхирахад хоосон, аниргүй цуурай л хариу өгсөн. Дэлхий түүнийг залгичхаад, надад юу ч үлдээгээгүй мэт санагддаг байлаа.

Тэр үед шударга ёс гэж зүйл огт байхгүйг мэдэрч, шаналсан. Бидэнд үлдсэн ганц зүйл бол уй гашуу, мөн түүний дурсамжийг үхүүлэхгүй гэсэн амлалт байсан.

Энэ урт хугацааны дараа нэгэн сэтгүүлч биднийг зорьж ирсэн. Тэр танихгүй хүн Монгол Улсын иргэн байсан. Зүрх эмтэрч, дахин хэзээ ч эвлэхгүй мэт санагдсан тэр мөчид хүн чанартай нэгэн гараа сунган, биднийг дахин амьдрууллаа.

Энэрэл нигүүлсэл гэдэг нэг улс, нэг тал, нэг түүхээр хязгаарлагддаггүйг би ойлголоо.Үнэнийг хэлэхэд, би айж байна. Энэ айдас ээжийн минь анх энд ирэхдээ мэдэрч байсан айдастай адилхан. Тэр ганцаараа байсан. Харин би өнөөдөр ээжийгээ тэврэн, бүх Монгол хүн муу биш, адилхан биш гэдгийг хэлэхийг хүсэж байна.

Энэ мөч бол 14 жилийн дараа ээжтэйгээ хамгийн ойр байгаа минь юм. 14 жилийн өвдөлт, санасан сэтгэл нэг дор багтсан мөч. Би олон удаа хорвоо яагаад ийм шударга бус юм бэ гэж өөрөөсөө асууж ирсэн.

Гэвч тэсэшгүй зовлонгийн дараа ч найдвар байдаг гэдгийг нотолсон монголчуудад талархаж байна. Нэгэн охинд ээжтэйгээ ойр байх боломж олгосонд баярлалаа. Би энэ өдрийг сэтгэл зүрхэндээ насан туршдаа тээж явна.

14 жилийн дараа ч хайр бүдгэрдэггүй. Найдвар эцэстээ гэртээ харих замаа олдог юм байна гэв.