Америкийн сэтгүүлч Барбара Гростарк 1980 оны аравдугаар сард “Битлз” хамтлагийн гишүүн Жон Ленноноос ярилцлага авсныг Английн зохиолч, сэтгүүлч, радиогийн хөтлөгч Хантер Дэвис “Битлз”-ийн итгэмжлэгдсэн намтар” номдоо оруулсан байдаг.

Ж.Ленноны хувьд энэ нь хэвлэлийнхэнд өгсөн хамгийн сүүлчийн ярилцлага байжээ. Ливерпулийн дөрвөл, домогт “Битлз” хамтлагийнхан олон орны сонин, сэтгүүл, телевиз, радиод өгсөн ярилцлага, бичлэг зэрэг баримтуудыг нэгтгэн, эмхтгэж хэвлүүлснээрээ энэ ном намтарчилсан бусад бүтээлээс онцлогтой гэж үздэг юм билээ. Домогт хүн Жон Ленноны сүүлчийн ярилцлагыг товчлон хүргэе.

“Мөрөөдөл дууссан” гэж Жон бидэнд сануулсан юм. Бодит амьдрал руу буцах цаг хэдийнэ болжээ. Үнэндээ бол тэрбээр АНУ-д амьдрах эрхийнхээ төлөөх урт удаан хугацааны тэмцлээ 1975 онд хүү Шоныгоо мэндлэхээс өмнөхөн дуусгаснаар олон нийтийн анхаарал, хараанаас гадуур байх болсон билээ.

Нөгөөх алдартай “Битлз”, Жон Леннон “зүүдэнд” л үлдэж, эрт урьдын цагт гэдэг шиг домог болсон. Одоо бол “Леннон таван орон сууц нэгтгэсэн хорин найман өрөөтэй гэртээ мотоцикльтойгоо давхиж, “Битлз”-ийнхээ пянзыг сонсонгоо буурал үсээ тоолоод суудаг болсон” гэх сураг, элдэв яриа л хааяахан сонсогдох болжээ.

Тэр ч байтугай, нэг сурвалжлагчийн бичсэнээр бол тэрбээр нэгэн рок клубт нэр алдраа сахин хамгаалах “бэлгэ тэмдэг” болон суудаг ажилтай, өөр нэгнийх нь ярьснаар үнээний фермтэй “болсон” ч гэх цуу үг явж л байдаг. Үнэхээр тийм гэж үү? Тэр хүн чухам хаагуур, юу хийгээд яваа юм бол?

...Би Жон, Йоко хоёртой “Double fantasy” (Ленноны сүүлчийн цомог) цомгийн бичлэгийн үеэр уулзсан юм. Ж.Леннон надтай ливерпуль маягаар мэндчилж, хошигноод Йоко руу харж нүдээ ирмэхэд Сираногийнх (Э.Ростаны “Сирано де Бержерак” жүжгийн зохиолын дүр) шиг урт, унжгар хамар нь үл ялиг хөдөллөө.

-Яагаад бүтэн таван жил сураггүй алга болчихов оо?

-Яагаад гэхээр би хүүгээ таван нас хүртэл нь үргэлж хамт байхыг хүссэн. Түүнд таван жилийг бүтэн, гүйцэд зориулахыг хүссэн юм. Одоо би дөч, Шон минь таван нас хүрчихлээ. Анхны хүү Жулианыгаа хэрхэн өсөж, торниж, том болж байгааг би харж, мэдэрч чадаагүй.

Тэр одоо 17 настай, том эр болчихсон, над руу утасдаад мотоциклийн л тухай ярих болж шүү дээ. Түүний хүүхэд насанд би ямар ч оролцоогүй байлаа. Байгаагүйтэй л адил. Байнга л аялан тоглолтоор явчихна.

Харин миний бага нас их өөр өнгөрсөн... Энэ бүхэнд ямар үнэ төлөх ёстойг би мэдэхгүй юм. Бас энэ механизм яаж ажиллах ёстойг ч мэдэхгүй байна. Гэхдээ хүүхдийг анхаарал халамжаар дутаасныхаа төлөөсийг амсдаг гэдгийг би баттай мэдэж байна.

Тав хүртэлх насанд нь тавьж чадаагүй анхаарал халамжийг 16-20 насанд нь нөхөх боломжгүйг би ойлгосон. Тиймээс Шоны бага балчир насанд хамт байхыг хүссэн. Энэ бол миний үүрэг. Хүүхдэдээ өөрийгөө зориулах нь амьдралын хууль.

-Та хөгжмийн ертөнцөөс холдохыг хүссэн юм уу, эсвэл Жон Леннонтой тулгарсан асуудлаас зугтахыг хүссэн юм уу?

-Түүнээс ч, үүнээс ч, бас өөр зүйлүүдээс ч холдохыг хүссэн… Таны харж байгаачлан би гарын үсгээ зурчихсан 22 жилийн гэрээний дагуу бүх асуудалд ямар нэгэн байдлаар холбогдоод, хариуцлага үүрээд явж байна.

Баасан гариг бүрт 100 дуу бичих ёстой. Бямба гаригт цомог гаргах үүрэгтэй, бас ингэх ёстой..., тэгэх ёстой...ёстой... Хүүхэд байхдаа би “Заавал уран бүтээлч болоод эрх чөлөөтэй, дураараа байна” гэсэн бодлоор өөрийгөө “нүддэг” байлаа. Гэтэл гэнэт бүх зүйл зүгээр л эсрэгээрээ болчихсон.

Би дуу бичлэгийн студид ямар нэгэн зүйл заавал өгөх ёстой, хэвлэлийнхэнтэй уулзах ёстой, олон нийтийн дунд байх ёстой, Америкийн Цагаачлалын албанд очих ёстой, өдөр бүр шүүхэд дуудагдах ёстой болчихсон.

Ингээд нэг удаа гудамжинд явж байтал нэгэн өөдгүй амьтан над руу дайрахад нь би өөртөө ингэж хэлсэн. “Энэ чинь ямар гээчийн там бэ. Үүнийг ямар эрх чөлөө гэх юм бэ” гэж.

Хэрэв нэр чинь хов живтэй мэдээнд гарахгүй бол, шилдгүүдийн, эсвэл Мик Жаггер, Энди Уорхолын үдэшлэгийн жагсаалтад ороогүй бол чи огт байхгүйтэй адил гэсэн үг. Нэр алдартай хөгжимчин, дуучин, уран бүтээлчид үүнээс үхтлээ айдаг. Хөгжмийн ертөнцөд хүртэл ингэхээр чинь яах юм бэ?

Олон зүйл хийж чадахаа, чадвартай байгаагаа мэдэрч буй хэрнээ юу ч хийхгүй суугаадаа би эхэндээ нэлээд бухимдаж, хэцүү байсан. Хамгийн гол нь “Чи заавал хийх ёстой” гэж намайг ямар нэгэн өртэй мэт харж, тооцож, харилцаж, үүрэг, гэрээний дагуу л явах ёстой юм шиг байсан.

Яг л тэтгэвэрт гарах үедээ хүмүүс тийм зүйл мэдэрдэг байх. Тиймээс би бүтээл туурвихыг хүсээгүй юм. Ингээд хэсэг хугацааны дараа би гэрийн ажилдаа дасаж, бүх анхаарлаа хүүдээ хандуулах болсон доо.

-Таныг дуу, хөгжим сонсохоо ч больсон гэх юм. Үнэхээр тийм гэж үү?

Ярилцлагын үргэлжлэлийг ЭНДЭЭС уншина уу.