2008 оны арванхоёрдугаар сард Эрдэнэт хотод 15 настай охиныг хүчирхийлж, онц хэрцгийгээр хөнөөсөн аймшигт хэрэг гарч байв. Хэргийг тус аймгийн харьяат Д.Эрдэнэбаатар үйлдсэн гэх бөгөөд бүх шатны шүүхээс түүнд 25 жилийн хорих ял ногдуулсан.

Харин хохирогчид Д.Эрдэнэбат гэгч нь хэргийг ганцаараа үйлдээгүй болохыг хэрэг мөрдсөн үеэс эхлэн шүүхээр таслагдах хүртэл хэлсэн ч тусыг эс олжээ. Талийгаачийн эмээ Д.Подвой гуай манай сонинд хандлаа. Тэрээр “Хэрэг гарсан үед танай сониноос сурвалжлага хийж байсан учраас биднийг ойлгоно гэж бодоод хандаж байгаа нь энэ. Хэвлэл мэдээллийн хэрэгсэл үнэнийн төлөө зогсоно гэдэгт найдаж байна. Хохирогч бид хэрэгтэн Д.Эрдэнэбаатар хэргийг огт үйлдээгүй гэсэн юм биш. Тэр өөр хэн нэгэнтэй хамсаж, миний охиныг хөнөөсөн гэдгийг нь би зөнгөөрөө мэдрээд байна. Үүний учрыг олж өгөөч” хэмээн хичээнгүйлэн хүссэн юм.

-Хэрэг гарснаас хойш гурван жил өнгөрчээ. Хэргийн талаар ярихгүй юу?
-Би ганцхан зээ охинтой хүн. Охин маань 2008 оны арванхоёрдугаар сарын 16-ны орой хувцас угаасан муу усаа асгах гэж гараад эргэж ирээгүй. Орж ирэхгүй болохоор нь өвгөн бид хоёр гарч хайгаад ч олоогүй. Гэтэл өглөө 08.00 цагийн үед цээжин хэсгээсээ дээш улаан нялга болсон нүцгэн цогцос нь олдсон. Алуурчин бүх хувцасыг нь 2-3 гудамж хашаа дамнуулан цацсан байсан. Эвий дээ, нялх охиныг маань ямар их зовоосон байсан гэж санана.

Хэлэх ч үг алга. Цагдаа нар 17.00 цагийн үед алуурчныг оллоо гэж хэлэхээр нь тухайн үедээ алуурчныг нь хурдан оллоо гэж бодоод л өнгөрч байлаа. Харин яваа яваандаа тэр залуу миний охиныг ганцаараа хөнөөгөөгүй гэдэг нь мэдрэгдэж эхэлсэн. Хэрэгтэн мэдүүлэхдээ “Би охиныг зодоогүй. Ганцхан цохисон чинь уначихсан. Согтуу байсан учраас хажууд нь унтаад босоод ирэхэд амьсгал хураасан байсан” гэдэг. Гэтэл талийгаачийн бүсэлхийнээс дээш улаан нялга байсан шүү дээ. Толгой нь хагарч, гэдэс нь задраад аймшигтай их зовоосон байсан. Ганцхан цохиулсан хүн тийм байна гэж үү.

Тэгээд ч охин маань ганц хүнд зодуулаад сууж байх ч хүн биш. Сүмогоор хичээллэж байсан биерхүү, 40 литрийн савтай усыг яах ийхийн зуургүй л өргөөд тавьчихдаг чадалтай хүүхэд. Харин өөрөөс нь намхан, жижигхэн залууд зодуулаад сууж байна гэдэгт нь яасан ч итгэхгүй. Дор хаяж 2-3 хүн оролцсон байх. Цагдаа, шүүхийн ажилтнуудад учирлаж хэлсэн ч, хөгшин бидний үгийг сонсохгүй юм. Тэр ч байтугай энэ тухай өгүүлсэн бидний өргөдөл гомдлыг хавтаст хэргээс аваад хаячихсан байна лээ.

-Тэгээд хэнийг чухам сэжиглээд байгаа юм бэ?
-Бид хэрэгтэн Д.Эрдэнэбаатарыг өмөөрсөн юм биш шүү. Тэр ганцаараа биш, өөр хамсаатан байгаа гэж тэр. Охин маань дээд ангийнхаа хоёр охинтой үерхдэг байсан юм. Нөгөө хоёр нь хичээл тарахаар нь дагаж ирээд манайд бүр хонож өнждөг байлаа. Гэтэл алагдахаасаа өмнөх өдөр тэр найзуудтайгаа муудалцчихсан байсан юм билээ. Магадгүй тэдний нэг нууцыг мэддэг байсан ч байж мэднэ. Тэрийг нь хэлнэ гэхээр хөнөөсөн ч байж болно шүү дээ. Энэ тухай хэргийг мөрдөн байцааж байсан н.Болдбаатарт хэлэхээр үл ойшоогоод халдаагаагүй. “Охидыг сэжиглэх биш юм аа гэхэд 72 цаг саатуулаад асуучих” гэж гуйгаад ч бараагүй. Хөгшин би хүний нялх үрийг хий дэмий хардаж болно.

Гэхдээ энэ бол бидний зөн совин. Хүнээ алдсан бид хардаж болно биз дээ. Найз охидоос нь асуугаач гэсэн хүсэлтийг нь хүртэл мөрдөн байцаагч хавтаст хэргээс авч хаясан. Энэ бүхэн бидэнд сэжиг төрүүлээд байгаа юм. Магадгүй бүлэг хэргийг ганц хүн болгож хувиргасан юм биш биз дээ. Тэгээд ч мөрдөн байцаагч нь алуурчин Д.Эрдэнэбаатарт “Чи ганцаараа хэргээ хүлээ. Би арыг чинь даана” гэж хэлсэн байна лээ. Бид мөрдөн байцаагчид итгэж үнэн зөвөөр шийдэгдэх байх гэж хүлээж байсан ч болсонг үй. Миний охиныг ганц хүн хөнөөгөөгүй.

-Талийгаач найзуудтайгаа үл ойлголцсон тухай таньд хэлж байв уу?
-Хэлээгүй. Охиноо алагдсаны дараа найзтайгаа муудалцсан байсныг нь мэдсэн. Тэд охиныг хичээл завсарлахаар нь ирж уулзаж, тарахаар нь аваад явдаг байсан. Өөр охинтой найзлахаар нь дургүйцдэг гээч. Одоо бодоод байхад тэдэнд нэг нууц байж дээ гэж бодох юм. Хэрэг явдал болсны дараа найзуудыг нь гүйгээд ирэх болов уу гэж харлаа. Нэг ч удаа ирсэнг үй. Хэрэв хагацаж чаддаггүй найз байсан юм бол яагаад ирж болоогүй юм бэ. Яагаад энэ хэргийн талаар мэдүүлэг өгөхөөс татгалздаг юм бэ гээд хөгшин надад тэднээс асуух олон асуулт байна.

-Та тэгэхээр бүлэг хэрэгтэн эрх чөлөөтэй байна гэж үзэж байгаа хэрэг үү?
-Тийм. Тэр найз охид нь эсвэл өөр хүн байгаа. Миний охин яасан ч нэг залууд зодуулаад сууж байх хүүхэд биш. Их том биетэй, чадалтай хүүхэд. Магадгүй Д.Эрдэнэбаатар хөлсний алуурчин байж мэднэ. Ямар ч байсан энэ хэрэгт нэг хүн холбоогүй гэдгийг хэлмээр байна. Цагдаагийн байгууллага эхнээс нь мөрдөх ёстой.

-Талийгаачийг Д.Эрдэнэбаатар гэгчтэй орон нутгийнхаа телевизийн чатаар танилцсан гэх юм билээ. Тэр хоёр ямар холбоотой байсан юм бэ?
-Яаж танилцсаныг нь мэдэхгүй. Цэргээс халагдаж ирээд удаагүй байсан гэцгээх юм билээ. Эмээд нь мэдэх юм алга. Миний охин чинь ямар их авьяастай байсан гэж санана. Мундаг шүү. Наймдугаар анги хүртлээ ангийн дарга байлаа. Сурлага, хүмүүжлээрээ анги, сургуулийнхаа шилдэг нь байсан. Сургуулийнхаа сүмогийн аварга, алт, хүрэл медальтай. Хоёр настайгаасаа эхлэн хөгшин бид хоёр дээр өссөн хүүхэд.

Хамгийн хачирхалтай нь, охин маань алагдахаа мэдсэн юм шиг бүх юмаа цэгцэлж, ном, дэвтрээ 25-ын шуудайд хийснээ, хиртэй хувцасаа угаагаад байсан. Би “Чи яасан сүрхий ажилтай болчихов” гэхээр “Эмээ юмаа цэгцлэх хэрэгтэй байна” гээд л өдөржингөө юмаа янзлаад байсан даа, хөөрхий минь. Одоо бодох нь, үр минь... /уйлав/. Хөгшин бид хоёр одоо хэдий их наслаа гэж дээ. Их удлаа гэхэд таван жил болно биз. Энэ хугацаандаа жинхэнэ алуурчныг нь олчихоод санаа амар үхмээр байна шүү дээ.

Д.Болор