35 ММ-ИЙН ДУРАНД: Дэлхийн хамгийн хүйтэн нийслэлийн ӨВӨЛ

Хааяа гэнэтхэн зогтусаад 35 миллиметрийн дурангаар харж буй мэтээр эргэн тойрноо зав гарган ажиж чадвал жавартай өвөл, шуургатай хавар, аагим халуун зун, навч шаргалтсан намарт ч, ер жирийн өдрүүдэд ч аз жаргал бий.

Гэхдээ яг л хүрдэн дотор ороод эргэж байх шиг байнга яардаг, тэвддэг, завгүй адгуу амьдралын хэмнэл дундаасаа бид төдийлөн толгой өндийж аливаа юмсыг ажиглаж амждаггүй.

Тиймээс “Өө нээрээ энэ чинь л амьдрал шүү дээ” гэж буй бүхэндээ талархаасай, хамтдаа нэг хотод амьдарч буй бусдыгаа хэрэг болгоод нэг анхааралтай хараасай, зүгээр л бүхнийг тайвнаар мэдрээсэй гэдэг зорилгоор гэрэл зургийн “35 ММ-ИЙН ДУРАНД”  буланг нээж байна.

Өглөө ажилдаа явдаг, орой хүүхдээ хичээлээс нь аваад харьдаг. Өглөө дахиад л сэрүүлэг дуугардаг. Нэгэн хэвийн мэт боловч өдөр бүр өөр өөрийн түүхтэй.

Тэр түүхүүдийг бид “Би хоёр жилийн өмнө залуу байж шүү”, “Жилийн өмнө би ийм гутал авч байсан, энэ нээрээ хаачсан юм бол”, “Хүүш ээ, миний охиныг хараач дээ, ийм жаахан байжээ” гэж урсаад л өнгөрсөн, гойд зүйлгүй өдрүүдийн гэрэл зургаас л эргээд харж чаддаг.

35 ММ-ийн дуранд үүн шиг л онцын зүйл огтоос үгүй жирийн л нэг долоо хоногийг, эзнээсээ төөрч хүн бүрийг үнэрлэн дагах хөөрхий нохойг, тэр нохойг эвийлж тэсэлгүй “Гэртээ аваад харья” гэж алга хавсран ааваасаа гуйх жаалыг, таксинд яваа, автобусны жолоо мушгиж яваа, аль эсвэл даргыгаа гарч ирэхийг хүлээн зүүрмэглэх жолоочийг, гутал засварчин эгчийг, өглөө эртлэн босож өөртөө цаг гаргасан бүсгүйг гээд эгэл, энгийн л зүйлсийг буулгах юм.

Бурхан амьдрах газар тарааж байхад “Дэлхийн хамгийн хүйтэн өвөлтэй нийслэл” гэсэн хаалган дээр дугаарлаж байгаад дулаан орнуудаас хоцорчихсон байх, бид.

Оцон шувуу шиг алхахгүй л бол унаж, бэртэж мэдэх гантиг замтай. Орой ажлаа эртхэн тараад гарахгүй бол шөнө хагасалж ч харьж мэдэхээр түгжирдэг. Автобус хүйтэн, хуруугаа "хоо" гэж үлээн бүлээцүүлж байгаад битүү цантай цонхонд цоорхой гаргаж хаана яваагаа мэддэг. Үргэлж л юунд ч юм, яагаад ч юм уурсаж, бухимдаж явдаг гэмээр хөмсөг зангидсан хүмүүстэй...Энэ бол Улаанбаатарын өвөл.

Хүмүүс намар ганцаарддаг гэдэг ч яг үнэндээ өвөл илүү ганцаарддаг юм шиг. Үргэлж л амьдарч буй хотдоо багталцахгүй байх шиг талцаж, түлхэлцэж, арсаж өрсөж амьдрах хэр нь гараад камераа үүрээд алхаж явахад таарсан хүний олонх нь ганцаараа. Хэзээ урагшлах нь эс ойлгогдох, зах нь үл мэдэгдэх уртаа цувсан улаан гэрлийн дунд зогсоо автомашины жолооч бүсгүй ганцаараа. Нэг нэг машин доторх нэг нэг хүмүүс...Тэднийг зохицуулж, гацаа, түгжээнээс нь гаргаад зорьсон зорьсон газарт нь хурдхан хүргэх хүсэлтэй цагдаа ч олон өнгийн дуут дохион дунд ганцаараа л зогсоно.

Гудамжинд халуун уух зүйл, хөнгөн хоол зарж буй худалдагч жижигхэн бүхээгтээ ганцаараа. Түүнээс юу ч юм худалдаж аваад төлбөрөө шилжүүлэхээр зогсох эмэгтэй ганцаараа. Гэхдээ...

Өмнө нь алхаж яваа эгч бялуу барьчхаж. Хэн ч юм хэн нэгний баярын ширээнд л энэ бялуу очиж таарна. Гудамж, талбайг нэвсийтэл цас дарчихсан. Хүмүүс хамаг л дулаан хувцсаа өмсөж, ороолтдоо шигдээд алхаж явна. Малгай, ороолтын дундаас цухуйх зарим нүд, цантсан сормуус үнэхээр үзэсгэлэнтэй. Тэд бүгд гялтганадаг сааг санагдуулж байна, удахгүй шинэ жил болно.

Бээвгэр хэдэн тагтаа ажилдаа явах бүрд таарна, тэд өнөө өглөө ч өнөө л байрандаа цасан дундаас юу ч юм хайж байгаа харагдана. Тэднийг өглөө бүр тогтмол хооллодог 3-4 хүн бий. Гэрээсээ гарахдаа “Өнөө хэддээ” гэж талхны үйрмэг, будааны ширхгийг ч хамж халааслаад гардаг байх. Өнөөдүүл нь харин тэднийгээ таньж ойртож явааг харах төдийд бөөгнөрөл үүсгэн нисэн бууж, танихгүй хэлээр шулганадаг юм байна. Ингэж л амьтай бүхэн амьдрахын төлөө хичээсээр, амьдрал үргэлжилсээр л байна.